Ruim 30 jaar werkte ik als scheepsofficier en als zee- en havenloods en nog steeds houd ik van de zee en van een verre horizon. Van wolkenformaties met altocumulus. Van de manier waarop Ajvazovsky de kleur van de golven in Atlantisch water schilderde. En hoe 's nachts de maan, eerst verstopt in wolken, plotseling tevoorschijn komt. Nacht op zee: de sterrenhemel verheft zich boven een spiegelgladde zee met in de verte de lichten van een eenzaam schip. Ik houd ook van de taal van het water, van schepen en 'seaspeak' en van de uitdaging om het wezen en de schoonheid van een tekst in vertaling op een natuurlijke manier te laten terugkomen.
HAVEN
Niet de zeelucht of de windhonger is hun deel, eerder armoede.
De roep van een onzichtbare sirene lokt het drijven in de avond, richt de boeg zeewaarts.
De kleur van hun boten schuilt onder een tapijt van bibberig licht.
De ziel gespoeld met wijn beademt ieder vergezicht voor afvaart gereed.
Niets meer bindt het hart. Wind legt zich op het water.
Hans van de Waarsenburg (1943-2015), uit: Ach, de tijd (1985).
In 2003 hing dit gedicht als onderdeel van een kunstproject op Rijkspont 4 (de 'Velserpont') over het Noordzeekanaal.
Deze website gebruikt cookies. Sommige daarvan zijn essentieel voor het functioneren van de website, andere (analytics) helpen verbeteringen aan te brengen. Meer informatie over het cookiegebruik en verwerking van persoonsgegevens vindt u in de Cookie disclaimer en de Privacyverklaring. Klik op Akkoord om het gebruik van cookies toe te staan.